Erytrea to państwo w północno-zachodniej Afryce, ustanowione w 1952 r. przez Organizację Narodów Zjednoczonych jako autonomiczny region w ramach ówczesnej Federacji Etiopskiej. Wcześniej kraj ten podlegał włoskiemu zarządowi kolonialnemu do 1941 r., a następnie brytyjskiej kontroli administracyjnej. Etiopia nigdy nie pogodziła się z narzuconą zewnętrznie autonomią Erytrei, a przez to i brakiem dostępu do Morza Czerwonego. Aneksja Erytrei przez władze w Addis Abebie wywołała brutalną 30-letnią walkę o niepodległość, która zakończyła się w 1991 r., gdy erytrejscy rebelianci pokonali siły rządowe.Do dopełnienia procesów demokratycznych oraz państwa prawa, władze Erytrei mające swoją siedzibę w mieście Asmara, przeprowadziły referendum niepodległościowe w 1993 r. Podczas przemian ustrojowych został powołany na stanowisko prezydent Isaias Afwerki. Jest on jak dotąd jedynym zwierzchnikiem państwa, którzy sprawuje stanowisko nieprzerwanie od prawie 30 lat. Dodatkowo jest on prezesem jedynej legalnie funkcjonującej partii politycznej People’s Front for Democracy and Justice. Jego rządy oceniane są przez międzynarodowych komentatorów, a także organizacje takie jak Amnesty International[1] czy Reporters Without Borders[2] jako wysoce autokratyczne i represyjne.Rząd Atwerskiego stworzył wysoce zmilitaryzowane społeczeństwo, realizując program obowiązkowego poboru do służby wojskowej, w ramach służby mundurowej oraz cywilnej, na czas nieokreślony. Bohater walk o niepodległość Erytrei, obecny prezydent, eliminował swoich przeciwników stosując metody przemocy oraz wykorzystując skrajną lojalność względem swojej grupy władzy. Obywatele woleli jednak ufać takim działaniom, jakoby ich los w ramach suwerennego państwa miał się wreszcie odmienić. W 1997 r. uchwalono nową konstytucję. Jednakże przepisy ustawy zasadniczej funkcjonują jedynie na papierze, nie są ani respektowane, ani implementowane w aktach wykonawczych. Reżim jest bezwzględny, kontroluje, sabotuje i zamyka do więzienia wszystkich, którzy upominają się o poszanowanie zasad konstytucji. W ramach sceny politycznej funkcjonuje jedna partia, nawet poza obrębem parlamentu, gdyż ten został rozwiązany, podobnie jak wszystkie prywatne media oraz jedyny w kraju uniwersytet.Co nie powinno dziwić to fakt, iż jedyna instytucja, która pod rządami Isaiasa Afewerkiego się stale rozwija, to wojsko. Erytrejski dyktator nieustannie utrzymuje ją podtrzymując psychospołeczne wrażenie bycia w pełnej gotowości bojowej, w razie ponownej etiopskiej inwazji (wojny graniczne miały miejsce zasadniczo stale, z małymi przerwami na zawieszenie ognia, osiągane każdorazowo siłami pokojowymi organizacji międzynarodowych na czele z ONZ). Kiedy w 2013 r. grupa wojskowych decydentów domagała się reform, została szybko wtrącona do więzienia, dokonywano także aresztowań dziennikarzy, którzy próbowali nagłośnić działania dyktatora. Wielu z nich wciąż przebywa w więzieniu. Represje na przeciwnikach politycznych nadal trwają, podobnie jak przymusowy pobór do wojska i militaryzacja państwa[3].dr Joanna SiekieraFaculty of LawUniversity of Bergen, Norwayhttps://www.uib.no/en/persons/Joanna.Siekiera[1] Por. Amnesty International, Eritrea: https://www.amnesty.org/en/countries/africa/eritrea/ [dostęp 01.04.2021].[2] Reporters Without Borders, Eritrea: https://rsf.org/en/eritrea [dostęp 01.04.2021].[3] CIA, World Factbook, Eritrea:https://www.cia.gov/the-world-factbook/countries/eritrea/#people-and-society; O. Górznski, Erytrea, czyli państwo-więzienie. Stamtąd pochodzą uchodźcy, których przyjmie Polska “Wiadomości WP” (23.07.2015): https://wiadomosci.wp.pl/erytrea-czyli-panstwo-wiezienie-stamtad-pochodza-uchodzcy-ktorych-przyjmie-polska-6027734616581249a?nil=&src01=f1e45 [dostęp 01.04.2021].
