Logo Thing main logo

Tag: Nigeria

Analiza

Przyszłość wyborów w Nigerii

04.10.2021

Od czasu ogłoszenia niepodległości w 1960 roku Nigeria odgrywa istotną rolę w promowaniu regionalnej stabilności oraz rozwoju gospodarczego. Jest wiodącym członkiem zarówno Unii Afrykańskiej, jak i Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Zachodniej (ang. Economic Community of West African States, ECOWAS). Nigeria jest również jednym z najbardziej zaangażowanych uczestników misji pokojowych Organizacji Narodów Zjednoczonych[1]. Na poziomie regionalnym wniosła wkład w różne wysiłki na rzecz budowania i utrzymywania pokoju na kontynencie afrykańskim w takich miejscach jak Somalia, Sierra Leone i Liberia[2].W 1999 roku, kiedy to Nigeria powróciła do rządów cywilnych, po szesnastoletnim okresie przywództwa wojskowego, kraj przyjął demokratyczny system rządów. Przemiana ta była wynikiem porozumienia zawartego w 1999 roku[3], po śmierci brutalnego dyktatora, Sani Abachy. Jedno z głównych założeń transformacji zakładało, że prezydentura miała zmieniać się co osiem lat pomiędzy południem a północą państwa.Północna Nigeria, która podzielona jest obecnie na kilka stanów i trzy strefy geopolityczne[4], jest w większości muzułmańska. Jej tereny stanowiły centrum przedkolonialnego imperium islamskiego zwanego kalifatem Sokoto. Południe, to z kolei zróżnicowany etnicznie region obejmujący kolejne trzy strefy geopolityczne[5], które są w dużej mierze chrześcijańskie.Konsekwencją nieformalnego porozumienia z 1999 roku było to, że jeśli kandydat na prezydenta wyznawał wiarę chrześcijańską, to kandydatem na wiceprezydenta powinien być muzułmanin i na odwrót. Choć przepis nigdy nie stał się przedmiotem prawa, został jednak włączony do regulaminu rządzącej wówczas Ludowej Partii Demokratycznej (ang. Peoples Democratic Party, PDP). Druga główna partia polityczna, obecnie pod nazwą Kongres Wszystkich Postępowców (ang. All Progressives Congress, APC), nigdy jednak formalnie nie przyjęła tej zasady. Niepisana umowa złagodziła secesjonistyczną presję ze strony południa, która nasiliła się podczas dziesięcioleci rządów wojskowych pod wodzą dyktatorów z północy[6]. Przez pewien czas ten mechanizm naprzemiennej władzy pomagał utrzymać pokój w tym zróżnicowanym pod względem etnicznym kraju z ponad pięćset różnymi językami[7].W 2005 i 2006 roku urzędujący ówcześnie prezydent, Olusegun Obasanjo starał się zmienić konstytucję, tak aby mógł ubiegać się o trzecią kadencję[8]. Gdyby to zrobił, naruszona zostałaby zasada zmiany co osiem lat między południem a północą. Zamiary Obasanjo nie doszły jednak do skutku, a na jego następcę wybrano w 2007 roku, Umaru Yar’Adua, muzułmanina z północy. Jednak kiedy Yar’Adua zmarł, podczas reszty jego kadencji urząd sprawował chrześcijański wiceprezydent, pochodzący z południowych terenów, Goodluck Jonathan. Na północy oczekiwano, że Jonathan nie będzie kandydował w 2011 roku, ponieważ nadeszła kolej na zmianę, a główni kandydaci na prezydenta będą wywodzić się z północy kraju.Jonathan Goodluck finalnie zdecydował się na udział w wyborach, wygrywając je. Niemniej jednak, nim to nastąpiło, w zamieszkach na północy Nigerii zginęło kilkaset osób, po tym, jak partia PDP pozwoliła mu wystartować. Przeciwnicy Goodluck’a przeszli do opozycyjnego ugrupowania APC, które Muhammadu Buhari, obecny Prezydent, poprowadził do zwycięstwa w 2015 roku.Wybory prezydenckie z 2019 rokuW 2019 roku Buhari ponownie wygrał wybory, jednak charakteryzowały się one rażącym sfałszowaniem, podobnie jak głosowania z lat 1999, 2003, 2007 oraz 2011. Podczas wyborów prezydenckich w 2019 roku bezpieczeństwo i gospodarka były kluczowymi kwestiami, które zdominowały kampanię. Przez ponad dekadę Boko Haram – grupa terrorystyczna z północno-wschodniej Nigerii – pustoszyła kraj. Chociaż obecny rząd odniósł znaczące sukcesy w wojnie z terroryzmem w pierwszych dwóch latach działania swojej administracji, pojawienie się w 2016 roku w Afryce Zachodniej odłamu Boko Haram o nazwie Prowincja Afryki Zachodniej Państwa Islamskiego (ang. Islamic State West Africa Province, ISWAP) zwiększyło wyzwania w zakresie bezpieczeństwa, przed którymi stoi Nigeria. Gospodarka Nigerii także budziła niepokój wyborców. W latach 2014-2020, PKB spadł z 546 miliardów dolarów do 432 miliardów dolarów[9].W wyborach 2019 roku wzięło udział aż siedemdziesięciu trzech kandydatów na prezydenta[10], ale prawdziwa rywalizacja toczyła się między urzędującym prezydentem, Mohammadu Buhari z APC a byłym wiceprezydentem, Atiku Abubakarem. Buhari wygrał wyścig o urząd prezydenta z dużą przewagą, zdobywając 56% oddanych głosów[11].Pomimo dużej popularności Abubakara, trzy kluczowe kwestie przyczyniły się do przegranej kandydata PDP. Po pierwsze, program prywatyzacji byłego wiceprezydenta nie został dobrze przyjęty przez Nigeryjczyków. Atiku obiecał stworzyć miejsca pracy i sprzedać krajową korporację naftową, Nigerian National Petroleum Corporation. Chociaż sprzedaż wysoce nieefektywnej korporacji może być dobrą opcją dla kraju, osiągnięcia byłego wiceprezesa wzbudziły wątpliwości dużej części Nigeryjczyków. Atiku był wcześniej odpowiedzialny za częściową prywatyzację krajowego sektora elektroenergetycznego, który pozostaje w stanie agonalnym. W całym kraju krążyły również pogłoski, że sprzeda cenny majątek kraju swoim współpracownikom. To zmusiło Atiku do konfrontacji z zarzutami podczas kilku wywiadów w ramach kampanii przedwyborczej. Po drugie, kalkulacje polityczne – zwłaszcza w południowo-zachodnim regionie kraju – działały przeciwko byłemu wiceprezydentowi. Od 1999 roku, kiedy Nigeria powróciła do demokracji po szesnastu latach rządów wojskowych, prezydentom konstytucyjnie przyznano maksymalnie dwie czteroletnie kadencje. Prezydent Buhari, mieszkaniec północy, zakończył już swoją pierwszą czteroletnią kadencję. W związku z tym pojawiły się obawy, że głosowanie na Atiku, który również pochodzi z północy, może potencjalnie zakłócić porozumienie dotyczące naprzemiennej władzy. Wielu mieszkańców południowych terenów obawiało się, że jeśli Atiku wygra, a następnie będzie kontynuował drugą kadencję, państwo może stanąć w obliczu dwunastu kolejnych lat rządów północy. To założenie skłoniło wielu wyborców z południa do wystąpienia przeciwko Atiku.Prezydent musiał też zdobyć co najmniej 25% głosów oddanych w dwudziestu czterech stanach. Prezydent Buhari z Kongresu Wszystkich Postępowców został ponownie wybrany w lutym 2019 roku, zdobywając 53%[12]. Kandydat Partii Ludowo-Demokratycznej zdobył z kolei 39%[13]. Nieufność społeczeństwa wzbudziło również tygodniowe opóźnienie w głosowaniu, które dodatkowo podważyło zaufanie do Niezależnej Państwowej Komisji Wyborczej Nigerii. Zagrożenia i ingerencje w proces wyborczyNigeria mierzy się z działalnością ugrupowania terrorystycznego, Boko Haram od 2002 roku[14], czyli od momentu jego utworzenia. Rebelianci działają na obszarze północno-wschodniej Nigerii, a także w Czadzie, Nigrze i Kamerunie.We wrześniu 2021 roku, nigeryjskie wojsko poinformowało, że w ostatnich tygodniach poddało się ponad 6000 bojowników i członków ich rodzin, co oznacza jedną z największych dezercji od rozpoczęcia 12-letniej rebelii[15]. Masowe dezercje nastąpiły również po doniesieniach o śmierci przywódcy Boko Haram, Abubakara Shekau w maju br., którego kontrola nad grupą została znacznie osłabiona w ostatnich latach, ponieważ odłam ugrupowania znany jako ISWAP zyskał na znaczeniu.Prezydent Buhari w marcu 2018 roku ogłosił gotowość swojego rządu do zaakceptowania „bezwarunkowego złożenia broni przez każdego członka grupy Boko Haram, który wykazuje silne zaangażowanie w tym zakresie”[16]. Wielu Nigeryjczyków skrytykowało jednak ten ruch, obawiając się, że uwolnienie byłych bojowników Boko Haram do ludności cywilnej może przynieść efekt przeciwny do zamierzonego i doprowadzić do zrekrutowania większej ilości osób do organizacji.Od 1999 roku, kiedy kraj zerwał z rządami wojskowymi, w Nigerii wybory miały miejsce już pięć razy, żadne nie obyły się jednak bez kontrowersji. W celu uwiarygodnienia wyborów, dopuszczono do użytku przenośne elektroniczne urządzenie uwierzytelniające głosowanie, skonfigurowane do odczytu stałych kart wyborczych (ang. permanent voters card, PVC) wydanych przez Niezależną Państwową Komisję Wyborczą Nigerii (ang. Independent National Electoral Commission, INEC).Korzystanie z czytników kart elektronicznych zmniejszyło częstotliwość manipulacji wyborczych, które charakteryzowały poprzednie głosowania. Czytniki zostały po raz pierwszy użyte w wyborach w 2015 roku. Przed wprowadzeniem czytników kart wyniki wskazywały na większą ilość głosów oddanych niż łączna liczba zarejestrowanych wyborców. To dlatego, że wybory obfitowały w liczne nieprawidłowości. Niższy odsetek głosów oddanych w ostatnich dwóch wyborach wskazuje, że korzystanie z czytników kart elektronicznych ograniczyło występowanie wielokrotnego głosowania oraz głosowania nieletnich. Pomimo rekordowej liczby zarejestrowanych wyborców w 2019 roku frekwencja wyborcza była stosunkowo niska i wyniosła 35,6% – co wskazuje, że głosowanie elektroniczne zmniejszyło manipulacje wyborcze i uczyniło wybory bardziej wiarygodnymi[17]. Jednak prawdopodobnie największym czynnikiem wpływającym na skrajnie niską frekwencję było poczucie, że wygrana któregokolwiek z kandydatów i tak nie doprowadzi do znaczących zmian. Według badania Pew Research Center z 2019 roku, aż 72% Nigeryjczyków uznało większość polityków za skorumpowanych, a 57% stwierdziło, że niezależnie od tego, kto wygrywa wybory, niewiele się zmienia[18].Protesty Swoje niezadowolenie z elit politycznych obywatele Nigerii wielokrotnie wyrażali poprzez liczne demonstracje. W październiku 2020 roku Nigeryjczycy rozpoczęli protesty, których hasłem przewodnim był slogan #EndSARS często umieszczany na banerach trzymanych przez demonstrujących. Fundamentalną przyczyną społecznego sprzeciwu były działania prowadzone przez Specjalny Oddział Przeciwdziałania Napadom (ang. Special Anti-Robbery Squad, SARS). Jednostka policyjna została formalnie utworzona w 1992 roku w celu zmniejszania napadów z bronią w ręku, będących wówczas poważnym problemem m.in. w największym mieście kraju oraz dawnej stolicy – Lagos. We wczesnych latach SARS odniósł imponujące osiągnięcia, likwidując kilka brutalnych gangów. Po pierwszej dekadzie istnienia słabo nadzorowana jednostka zaczęła jednak stopniowo wykazywać swój malejący profesjonalizm i rosnącą brutalność. Część personelu podjęła się zastraszania, aresztowania, a nawet mordowania obywateli. W wielu przypadkach funkcjonariusze SARS, z reguły podczas nieautoryzowanych patroli ulicznych, uprowadzali młodych ludzi, zmuszając ich do dokonywania przelewów bankowych przez internet lub prowadząc ich do bankomatów w celu opróżnienia środków finansowych ze swoich kont jako warunek odzyskania wolności[19].Choć część protestujących skupiała się jedynie na pojedynczym problemie zakończenia brutalności policji, rosła jednak liczba osób, które domagały się reform, dotyczących zwłaszcza polityki gospodarczej i bezpieczeństwa. Wielu młodych Nigeryjczyków postrzegało trwały protest jako jedyny sposób na pociągnięcie rządzących do odpowiedzialności za wysokie bezrobocie, wzrastającą inflację i pogłębiającą się biedę. Sytuacja, która rozpoczęła się od protestu przeciwko jednej jednostce policji, przerodziła się w kryzys, uwidaczniający niepowodzenia Prezydenta Buhariego oraz jego poprzedników.Jeszcze przed pandemią, która jedynie pogorszyła sytuację w kraju, ludność Nigerii źle postrzegała swoich polityków. Badanie Pew Research Center przeprowadzone na początku 2019 roku wykazało, że aż 60% Nigeryjczyków nie jest zadowolonych z funkcjonowania demokracji w państwie[20]. W czerwcu 2021 roku ponownie wybuchły demonstracje. Miały one miejsce w 22. rocznicę demokratycznych rządów i pierwszą rocznicę uznania 12 czerwca za Dzień Demokracji. Nigeryjczycy wraz z organizacjami społeczeństwa obywatelskiego wyrazili dezaprobatę w związku z pogarszającym się stanem ubóstwem i innymi wyzwaniami zagrażającymi jedności kraju. Protesty pojawiły się w momencie, gdy rząd federalny walczył o ograniczenie terroryzmu, porwań i agitacji separatystycznych w całym kraju.Wybory w 2023 rokuPaństwowa Komisja Wyborcza Nigerii ogłosiła w marcu br., że kolejne wybory odbędą się 18 lutego 2023 roku[21]. W rządzącej partii, Kongresie Wszystkich Postępowców i opozycyjnej Ludowej Partii Demokratycznej rozpoczęły się już polityczne przepychanki, aby zobaczyć, kto może go zastąpić Buhari’ego po dwóch kadencjach. Zgodnie z nieformalnym porozumieniem w kolejnych wyborach to południowa część kraju powinna wyłonić następnego prezydenta, aby podtrzymać jedność Nigerii oraz z racji tego, że Buhari, kończąc swoją kadencję w 2023 roku, sprawowałby swój urząd już przez osiem lat.Przedwyborcze napięcia społeczne stają się coraz bardziej widoczne, czego rezultatem są ataki na lokalne biura Państwowej Komisji Wyborczej. Choć żadna grupa nie przyznała się do odpowiedzialności za nie, na południowym wschodzie Nigerii w tym samym czasie nastąpił gwałtowny wzrost ataków na policję, o które to władze obwiniają separatystów z organizacji –Rdzenni Mieszkańcy Biafry (ang. Indigenous People of Biafra, IPOB), chcących większej niezależności. IPOB kilkakrotnie zaprzeczało jednak w jakikolwiek udział w atakach.Republika Biafry, była państwem secesjonistycznym w Afryce Zachodniej, które oddzieliło się od Nigerii i istniało od maja 1967 do stycznia 1970 roku[22]. Jej terytorium składało się z południowo-wschodniego regionu Nigerii, który jest zamieszkany głównie przez lud Igbo.W 1967 roku, po dwóch zamachach stanu i zamieszkach, które doprowadziły do ​​​​powrotu około miliona osób pochodzących z ludu Igbos do południowo-wschodniej Nigerii, Republika Biafry odłączyła się od Nigerii[23]. W tym samym roku wybuchła pomiędzy nimi wojna, a siły biafrańskie ostatecznie poddały się na początku stycznia 1970 roku.Nnamdi Kanu, obecny przywódca rdzennej ludności Biafry, został ponownie aresztowany w 2021 roku. Po raz pierwszy złapano go w październiku 2015 roku i oskarżono o zdradę stanu, zakłócanie spokoju oraz łamanie praw człowieka. W 2017 roku został jednak zwolniony za kaucją i opuścił Nigerię. W tym samym roku nigeryjski rząd uznał IPOB za organizację terrorystyczną.PodsumowanieOd momentu powrotu do demokracji w 1999 roku, po szesnastu latach dyktatury wojskowej, Nigeria przeprowadziła pięć rund wyborów prezydenckich. Chociaż istniały różne wątpliwości, co do tego, czy były to wolne i uczciwe wybory, fakt, że rzeczywiście odbywają się co cztery lata bez większych zakłóceń, świadczy o tym, że demokracja w kraju ciągle się rozwija[24].Zwycięstwo rządzącego Kongresu Wszystkich Postępowców lub opozycyjnej Ludowej Partii Demokratycznejniekoniecznie będzie oznaczać publiczną akceptację lub aprobatę ich polityki oraz programów. W ciągu 2022 roku na nigeryjskiej scenie politycznej wciąż może pojawić się trzecia partia polityczna, która przeciągnie na swoją stronę niezadowolonych dotychczasowymi rządami obywateli. W zależności od rozwoju sytuacji znaczącą rolę podczas głosowania może odegrać również nasilenie działalności grup terrorystycznych, co może przełożyć się na zmniejszoną frekwencję wyborczą. Niejasna i ciągle ewoluująca jest także kwestia związana z separatystycznymi tendencjami Rdzennych Mieszkańców Biafry, dla których poparcie ze strony społeczeństwa może się znacząco zmienić do 2023 roku, co mogłoby wpłynąć na zakłócenie procesu wyborczego.Osłabiająca się gospodarka, rosnąca niepewność i gwałtowne konflikty zagrażają postępom w demokratycznym rozwoju Nigerii. W obliczu pogłębiającej się nieufności do rządu i instytucji Nigeria ma do wykonania znaczną pracę w zakresie poprawy bezpieczeństwa i zarządzania narodowego oraz lokalnego przed wyborami w2023 roku[25].Bibliografia:Cambridge, The End of a New Beginning: Nigeria’s Transition, 1999–2015,https://www.cambridge.org/core/books/contemporary-nigerian-politics/end-of-a-new-beginning-nigerias-transition-19992015/D2951DB9F17CAB130B7637BCECB35CBA/core-reader, dostęp: 04.09.2021.Channels TV, Boko Haram Blows Up Power Tower, Throws Maiduguri Into Darkness Again,https://www.channelstv.com/2021/03/27/boko-haram-bombs-power-tower-throws-maiduguri-into-darkness-again/, dostęp: 25.09.2021.Combating Terrorism Center, AQIM and the Growth of International Investment in North Africa, https://ctc.usma.edu/aqim-and-the-growth-of-international-investment-in-north-africa/, dostęp: 25.09.2021.Council on Foreign Relations, Boko Haram Blocks Oil Exploration in Northeast Nigeria, https://www.cfr.org/blog/boko-haram-blocks-oil-exploration-northeast-nigeria,dostęp: 25.09.2021.European Parliament, Nigeria: Security situation,https://www.europarl.europa.eu/RegData/etudes/ATAG/2016/573955/EPRS_ATA(2016)573955_EN.pdf, dostęp: 31.08.2021.France TV Info, Nigeria: du pétrole bientôt exploité sur les terres de Boko Haram?, https://www.francetvinfo.fr/monde/afrique/politique-africaine/nigeria-du-petrole-bientot-exploite-sur-les-terres-de-boko-haram_3057249.html, dostęp: 25.09.2021.Foreign Policy, The Gentleman’s Agreement That Could Break Apart Nigeria, https://foreignpolicy.com/2017/06/01/the-gentlemans-agreement-that-could-break-apart-nigeria-buhari-health-rumors/, dostęp: 31.08.2021.International Centre for Investigative Reporting, Nigeria’s general election to commence on February 18, 2023 -INEC, https://www.icirnigeria.org/nigerias-general-election-to-commence-on-february-18-2023-inec/, dostęp: 12.09.2021.International Food Policy Research Institute, Africa/Indonesia Region Research Report,https://ebrary.ifpri.org/digital/api/collection/p15738coll2/id/28114/download, dostęp: 04.09.2021.International Peace Institute, Threats and Opportunities for Energy Sector in West Africa,https://www.ipinst.org/2014/09/threats-and-opportunities-for-energy-sector-in-west-africa, dostęp: 27.09.2021.Jeune Afrique, Nigeria : les Vengeurs du Delta du Niger menacent de déclarer l’indépendance de la région pétrolifère,https://www.jeuneafrique.com/350315/politique/nigeria-rebelles-menacent-de-declarer-lindependance-delta-niger/, dostęp: 25.09.2021.Journal of Political Sciences & Public Affairs, Resurgence of Militancy in the Niger Delta Region of Nigeria, 2017, https://www.researchgate.net/profile/Olaniyi-Ayodele/publication/322389107_Resurgence_of_Militancy_in_the_Niger_Delta_Region_of_Nigeria/links/5f675114299bf1b53ee47ed6/Resurgence-of-Militancy-in-the-Niger-Delta-Region-of-Nigeria.pdf, dostęp: 25.09.2021.Jurist, Nigeria Senate rejects constitutional amendment allowing third term for Obasanjo, https://www.jurist.org/news/2006/05/nigeria-senate-rejects-constitutional/, dostęp: 30.08.2021.National Public Radio, A Week Late, Nigeria's Election Unfolds, https://www.npr.org/2019/02/23/697315901/a-week-late-nigerias-election-unfolds?t=1632381903522, dostęp: 31.08.2021.Le Monde, Nigeria : les Vengeurs du delta du Niger annoncent un cessez-le-feu, https://www.lemonde.fr/afrique/article/2016/08/21/nigeria-les-vengeurs-du-delta-du-niger-annoncent-un-cessez-le-feu_4985709_3212.html, dostęp: 25.09.2021.The Guardian, Muhammadu Buhari wins Nigerian election with 56% of the vote,https://www.theguardian.com/world/2019/feb/26/muhammadu-buhari-to-claim-victory-in-nigerias-presidential-election, dostęp: 31.08.2021.Origins, All Politics is Local: Understanding Boko Haram, https://origins.osu.edu/article/all-politics-local-understanding-boko-haram, dostęp: 03.09.2021.Pew Research Center, As elections near, Nigerians view their country’s economy and political system negatively, https://www.pewresearch.org/fact-tank/2019/02/12/as-elections-near-nigerians-view-their-countrys-economy-and-political-system-negatively/, dostęp: 02.09.2021.Peace Operations Training Institute, Nigeria’s participation in peacekeeping operations,https://cdn.peaceopstraining.org/theses/sule.pdf, dostęp: 12.09.2021.Premium Times, Six years after, Buhari has failed to keep promise of securing Nigeria,https://www.premiumtimesng.com/news/headlines/464754-analysis-six-years-after-buhari-has-failed-to-keep-promise-of-securing-nigeria.html, dostęp: 10.09.2021.Reuters, Almost 6,000 Boko Haram fighters have surrendered, Nigerian army says, https://www.reuters.com/world/africa/almost-6000-boko-haram-fighters-have-surrendered-nigerian-army-says-2021-09-02/, dostęp: 03.09.2021.RFI Afrique, France creates agency to fight foreign fake news aiming to undermine the state,https://www.rfi.fr/fr/afrique/20160526-nigeria-sont-vengeurs-delta-niger-rebelles-mend-installations-petrolieres, dostęp: 25.09.2021.Robert Strauss Center, Energy and Security Developments in the energy field and questions of international security, https://www.strausscenter.org/energy-and-security-project/nigeria/, dostęp: 25.09.2021.Science Direct, Lukáš Tichý, 2019, The Islamic State oil and gas strategy in North Africa,https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S2211467X19300288, dostęp: 25.09.2021.S&P Global Platts, Niger Delta militants threaten to resume attacks on nigerias oil installations,https://www.spglobal.com/platts/en/market-insights/latest-news/oil/062821-niger-delta-militants-threaten-to-resume-attacks-on-nigerias-oil-installations,dostęp: 25.09.2021.The Conversation, Nigeria is not a failed state, but it has not delivered democracy for its people,https://theconversation.com/nigeria-is-not-a-failed-state-but-it-has-not-delivered-democracy-for-its-people-149769, dostęp: 12.09.2021The Fletcher Forum of World Affairs, The Climate Change and Energy Security Nexus, MarcusDuBois King, Jay Gulledge, 2013,The Guardian, Democracy has failed in Nigeria when voters no longer care who wins,https://www.theguardian.com/commentisfree/2019/mar/01/democracy-failed-nigeria-turnout-presidential-election, dostęp: 05.09.2021.United States Institute of Peace, USIP’s Work in Nigeria , https://www.usip.org/sites/default/files/2021-08/the-current-situation-in-nigeria.pdf, dostęp: 25.08.2021.Quartz Africa, How a youth-led digital movement is driving Nigeria’s largest protests in a decade,https://qz.com/africa/1916319/how-nigerians-use-social-media-to-organize-endsars-protests/, dostęp: 02.09.2021.[1] European Parliament, Nigeria: Security situation,https://www.europarl.europa.eu/RegData/etudes/ATAG/2016/573955/EPRS_ATA(2016)573955_EN.pdf, dostęp: 31.08.2021.[2] Peace Operations Training Institute, Nigeria’s participation in peacekeeping operations, https://cdn.peaceopstraining.org/theses/sule.pdf, dostęp: 12.09.2021.[3] Cambridge, The End of a New Beginning: Nigeria’s Transition, 1999–2015, https://www.cambridge.org/core/books/contemporary-nigerian-politics/end-of-a-new-beginning-nigerias-transition-19992015/D2951DB9F17CAB130B7637BCECB35CBA/core-reader, dostęp: 04.09.2021.[4] International Food Policy Research Institute, Africa/Indonesia Region Research Report,https://ebrary.ifpri.org/digital/api/collection/p15738coll2/id/28114/download, dostęp: 04.09.2021.[5] Ibidem.[6] Foreign Policy, The Gentleman’s Agreement That Could Break Apart Nigeria, https://foreignpolicy.com/2017/06/01/the-gentlemans-agreement-that-could-break-apart-nigeria-buhari-health-rumors/, dostęp: 31.08.2021.[7] Foreign Policy, The Gentleman’s Agreement That Could Break Apart Nigeria, https://foreignpolicy.com/2017/06/01/the-gentlemans-agreement-that-could-break-apart-nigeria-buhari-health-rumors/, dostęp: 31.08.2021.[8] Jurist, Nigeria Senate rejects constitutional amendment allowing third term for Obasanjo, https://www.jurist.org/news/2006/05/nigeria-senate-rejects-constitutional/, dostęp: 30.08.2021.[9] World Bank Data, GDP (current US$) – Nigeria, https://data.worldbank.org/indicator/NY.GDP.MKTP.CD?locations=NG, dostęp: 31.08.2021.[10] National Public Radio, A Week Late, Nigeria's Election Unfolds, https://www.npr.org/2019/02/23/697315901/a-week-late-nigerias-election-unfolds?t=1632381903522, dostęp: 31.08.2021.[11] The Guardian, Muhammadu Buhari wins Nigerian election with 56% of the vote, https://www.theguardian.com/world/2019/feb/26/muhammadu-buhari-to-claim-victory-in-nigerias-presidential-election, dostęp: 31.08.2021.[12] Freedom House, Nigeria, https://freedomhouse.org/country/nigeria/freedom-world/2021, dostęp: 12.09.2021.[13] Freedom House, Nigeria, https://freedomhouse.org/country/nigeria/freedom-world/2021, dostęp: 12.09.2021.[14] Origins, All Politics is Local: Understanding Boko Haram, https://origins.osu.edu/article/all-politics-local-understanding-boko-haram, dostęp: 03.09.2021.[15] Reuters, Almost 6,000 Boko Haram fighters have surrendered, Nigerian army says, https://www.reuters.com/world/africa/almost-6000-boko-haram-fighters-have-surrendered-nigerian-army-says-2021-09-02/, dostęp: 03.09.2021.[16] Premium Times, Six years after, Buhari has failed to keep promise of securing Nigeria,https://www.premiumtimesng.com/news/headlines/464754-analysis-six-years-after-buhari-has-failed-to-keep-promise-of-securing-nigeria.html, dostęp: 10.09.2021.[17] The Guardian, Democracy has failed in Nigeria when voters no longer care who wins,https://www.theguardian.com/commentisfree/2019/mar/01/democracy-failed-nigeria-turnout-presidential-election, dostęp: 05.09.2021.[18] Pew Research Center, As elections near, Nigerians view their country’s economy and political system negatively, https://www.pewresearch.org/fact-tank/2019/02/12/as-elections-near-nigerians-view-their-countrys-economy-and-political-system-negatively/, dostęp: 02.09.2021.[19] Quartz Africa, How a youth-led digital movement is driving Nigeria’s largest protests in a decade, https://qz.com/africa/1916319/how-nigerians-use-social-media-to-organize-endsars-protests/, dostęp: 02.09.2021.[20] Pew Research Center, As elections near, Nigerians view their country’s economy and political system negatively, https://www.pewresearch.org/fact-tank/2019/02/12/as-elections-near-nigerians-view-their-countrys-economy-and-political-system-negatively/, dostęp: 02.09.2021.[21] International Centre for Investigative Reporting, Nigeria’s general election to commence on February 18, 2023 -INEC, https://www.icirnigeria.org/nigerias-general-election-to-commence-on-february-18-2023-inec/, dostęp: 12.09.2021.[22] Britannica, https://www.britannica.com/place/Biafra, dostęp: 12.09.2021.[23] https://www.bbc.com/news/world-africa-51094093?piano-modal[24] The Conversation, https://theconversation.com/nigeria-is-not-a-failed-state-but-it-has-not-delivered-democracy-for-its-people-149769, dostęp: 12.09.2021.[25] United States Institute of Peace, USIP’s Work in Nigeria , https://www.usip.org/sites/default/files/2021-08/the-current-situation-in-nigeria.pdf, dostęp: 25.08.2021.Źródło zdjęcia: Flickr

Analiza

Umowa o wzajemnej ochronie inwestycji pomiędzy Marokiem a Nigerią jako gwarancja zrównoważonego rozwoju

01.03.2021

Aleksander Wróbel[1]StreszczenieNiniejsze opracowanie dotyczy dwustronnej umowy o promowaniu inwestycji zawartej w 2016 pomiędzy dwoma afrykańskimi państwami Królestwem Marokańskim i Federalną Republiką Nigerii. Mimo iż na dziś umowa ta nie została ratyfikowana przez Nigerię, jej zapisy są zaczątkiem nowego trendu w arbitrażu inwestycyjnym polegającym na wsparciu dwóch rozwijających się państw. Wsparcie to ma wyraz nadania gwarancji swobody w ramach ustawodawstwa dotyczącego praw człowieka, praw pracowniczych oraz w sferze ochrony środowiska. Odpowiedzialność za rozwój w tych sferach w ramach dokonywanej inwestycji położona zostanie również na inwestora poprzez wprowadzenie szeregu obowiązków w zakresie dotrzymywania się oraz realizacji praw człowieka, praw pracowniczych oraz ochrony środowiska.Słowa klucze: arbitraż inwestycyjny, Nigeria, Maroko, BIT pomiędzy Nigerią a Marokiem, rozwój zrównoważony, międzynarodowe prawo inwestycyjne.AbstractThis study concerns the 2016 bilateral investment treaty between the two African states the Kingdom of Morocco and the Federal Republic of Nigeria. Although the agreement has not been ratified by Nigeria as of today, its provisions are laying the ground for a new trend in investment arbitration based on the progress in the development of the two countries. This support is an expression of granting a guarantee of freedom in the framework of legislation in the realm of human rights, labour rights and in the field of environmental protection. Responsibility for development in these areas as part of the investment will also be placed on the investor by introducing a number of obligations in the field of compliance and implementation of human rights, labour rights and environmental protection.Key words: investment arbitration, Nigeria, Morocco, BIT between Nigeria and Morocco, sustainable development, international investment law.WstępDnia 3 grudnia 2016 r. podpisano jedną z najbardziej obiecujących umów międzynarodowych o wzajemnej ochronie inwestycji pomiędzy dwoma afrykańskimi państwami-Królestwem Marokańskim a Federalną Republiką Nigerii[2] (dalej: BIT 2016). Jest ona określana mianem wysoce innowacyjnej i zbalansowanej umowy tego rodzaju, porównując do tych, które dotychczas zawierano i jest poniekąd odpowiedzią na krytykę podnoszoną w stosunku do międzynarodowego arbitrażu z uwagi na fakt, że narzucały one szereg ograniczeń i presję na państwa rozwijające się [Gazzini 2016]. Wyjątkowość ta jest podkreślona faktem, że próba podjęta przez państwa u progu swego rozkwitu gospodarczego ma na celu zbudowanie systemu zbalansowanej ochrony inwestycji w Afryce.Przyczyną zawarcia wspomnianej umowy międzynarodowej była okoliczność podpisania serii porozumień inwestycyjnych, wśród których najważniejsze było porozumienia o budowie gazociągu łączącego państwa afrykańskie z Europą, jak również o budowie fabryk produkujących nawozy i dostawę nawozu do Nigerii[3]. Są to jedne z niewielu umów w ramach 10–letniego planu inwestycji, przy realizacji którego wynikać mogą różnorakie spory związane z inwestycją, które będą rozwiązywane na drodze arbitrażu inwestycyjnego [Adenipekun 2018]. Efektem dążenia do rozwoju gospodarczego tych dwóch państw jest BIT 2016. Jest on również katalizatorem potencjalnych zmian ustrojowych w Maroku i Nigerii poprzez promowanie zmian w sferze praw człowieka, prawo pracowniczych, jak również ochrony środowiska [Zugliani 2019: 761].Arbitraż inwestycyjny w Afryce – ogólny zarys. Państwa afrykańskie należą się do państw rozwijających się. Konsekwencją takiego statusu jest dążenie do przyciągania inwestycji zagranicznych oraz poszukiwanie rozwiązań prawnych w celu utworzenia bezpiecznego środowiska inwestycyjnego.Potencjał państw afrykańskich sprawia, że z punktu widzenia inwestora są one niezwykle atrakcyjnym miejscem do lokacjiswoich przedsięwzięć gospodarczych. W roku 2019 największymi beneficjentami inwestycji zagranicznych w Afryce były m.in. Egipt, Nigeria oraz Maroko, zgodnie z raportem Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju [UNCTAD 2020].Arbitraż w Afryce ma stosunkowo długą tradycję. Poczynając od połowy lat 60tych większość państw afrykańskich, ratyfikowała Konwencję Waszyngtońską[4], co więcej pierwsza sprawa w ramach Konwencji ICSID przeciwko krajowi afrykańskiemu dotyczyła Maroka [Le Bars, Le Bars 2018]. Aktualnie ponad 45 państw jest sygnatariuszami Konwencji ICSID [Naud, Sanderson i Lapunzina - Veronelli 2019]. Wszystko to pokazuje, jak ważne miejsce dla krajów Afryki ma arbitraż inwestycyjny, jak również, w jaki sposób może one wpływać na rozwój ustrojowy tych państw.Standardy w arbitrażu inwestycyjnym – doświadczenia poprzedzające BIT 2016. Przez wiele lat głównym celem prawa inwestycyjnego była przede wszystkim ochrona inwestorów. Dotychczasowa praktyka wykazała szereg wad międzynarodowego prawa inwestycyjnego, oraz potrzebę wprowadzenia zbalansowanego podejścia do umów inwestycyjnych oraz arbitrażu inwestycyjnego. Oczywistą konsekwencją takiego stanu rzeczy było i jest poszukiwanie nowych rozwiązań, które powinny brać pod uwagę nie tylko interes inwestora, obarczone szeregiem ograniczeń w stosunku do państw, w których ma miejsce inwestycja, ale i interes państw poprzez wspieranie realizacji m.in. praw człowieka, praw pracowniczych oraz ochrony środowiska w ramach inwestycji.Dostrzec można dwie tendencje zmierzające do zniwelowania negatywnego obrazu umów inwestycyjnych. Pierwsze podejście, które określa się jako bardziej radykalne, zostało zaprezentowane m.in. przez Brazylię. Państwo to zrezygnowało całkowicie z zawierania umów o wspieraniu inwestycji. Wprawdzie Brazylia podpisała 14 BIT-ów, nie zostały one jednakże ratyfikowane przez odpowiednie organy państwowe. Tym samym nie są one częścią systemu prawnego Brazylii i wyłącza ją to z siatki państw opierających inwestycje międzynarodowe na gwarancjach wynikających z BIT. Za jedną z podstawowych przyczyn takiego podejścia uznaje się niechęć do promowania inwestorów i inwestycji zagranicznych oraz ich prawne faworyzowanie w zestawieniu z ojczystymi inwestorami, a także inwestycjami [Martins 2017].Inne stanowisko, uznawane za korzystne dla przetrwania arbitrażu inwestycyjnego oraz umów o wspieranie inwestycji zagranicznych, zostało przyjęte przez dwa m.in. afrykańskie państwa, które są omawiane w niniejszej pracy, a mianowicie przez Maroko i Nigerię.Podejście do inwestycji zagranicznych i arbitrażu inwestycyjnego w Nigerii oraz Maroku. Nigeria jest państwem-stroną ponad piętnastu umów międzynarodowych promujących inwestycje zagraniczne. Co więcej, pięć z nich odwołuje się do najbardziej hermetycznego systemu arbitrażu w ramach Międzynarodowego Centrum Rozstrzygania Sporów Inwestycyjnych, czyli Konwencji Waszyngtońskiej z 1965 r.[5] [Bayo-Ojo 2018].Z kolei, Maroko jest stroną ponad pięćdziesięciu umów o wspieraniu inwestycji. Królestwo Marokańskie jest postrzegane jako przystań arbitrażowa Afryki, co wydaje się poparte faktem, iż państwo to ma rozległe doświadczenie zarówno dyplomatyczne, jak i w zakresie arbitrażu inwestycyjnego. Nie bez znaczenia jest również utworzenie Międzynarodowego Centrum Mediacji i Arbitrażu w Casablance, w skrócie CIMAC [Gilg 2015], co daje wyraz potencjałowi, który drzemie w tym państwie. Co ważniejsze Maroko można określić jednym z największych beneficjentów inwestycji zagranicznych w Afryce. Z kolei Casablanca postrzegana jest jako jeden z największych ośrodków gospodarczych Afryki [Alonso 2019]. Maroko to również jednno z pierwszych państw, które przystąpiły do wspomnianej Konwencji Waszyngtońskiej z 1965 r. [Alonso 2019]. Prowadzi to do potrzeby utworzenia stabilnego systemu inwestycji z jednoczesnym zapewnieniem realizacji polityki państwowej Maroka.BIT 2016 ogólna charakterystyka.Umowa między analizowanymi państwami jest doskonałym przykładem trendów zmierzających do zbalansowania interesów stron oraz promujących ich zrównoważony rozwój [Subedi QC 2020: 1]. Nomen omen kwestia zrównoważonego rozwoju państw, jest wskazywana jako hasło przewodnie umowy. Podkreśla to również użyty w BIT 2016 zwrot „zrównoważony rozwój”. Jest wspominany w BIT 2016 kilkanaście razy [Kendra, Bradshaw i Kabbouri 2017], poczynając od preambuły, gdzie sformułowaniem tym posłużono się aż trzy razy.Na samym początku, w słowniku BIT 2016, zgodnie z przyjętą konwencją, zawarto definicję pojęcia inwestycji, która zgodnie z art. 1 umowy ma sprzyjać zrównoważonemu rozwojowi Państwa. Kolejno termin ten użyto w art. 23, który reguluje prawo do tworzenia i przyjmowania prawa przez państwo stronę w celu osiągnięcia rozwoju państwa.Idąc dalej art. 24 BIT 2016 noszący tytuł „Społeczna korporacyjna odpowiedzialność”, przewiduje, że inwestorzy poprzez dokonywane inwestycje powinni dokładać maksymalnych starań mających na celu wspieranie państwa strony, w którym dokonywana jest inwestycja.Kwestia możliwości wprowadzania odpowiednich regulacji przez państwa wydawać się może oczywista z punktu widzenia np. prawa konstytucyjnego czy też z punktu widzenia suwerenitetu współczesnych państw. Częstokroć jednak arbitraż inwestycyjny, w tym szczególnie w odniesieniu do państw rozwijających się, jest i był skuteczną blokadą przeciwko przyjmowaniu regulacji, które są korzystne z punktu widzenia polityki społecznej, ale niedopuszczalne z uwagi na zapisy umów wspomagających inwestycje i nie mogą być przyjęte[6].W tym celu Nigerii i Maroku zagwarantowano na podstawie art. 13 możliwość podejmowania działań mających na celu zapewnienie, że inwestycje na ich terytorium są dokonywane z uwzględnieniem tak ważnych kwestii, jak ochrona środowiska oraz czynniki społeczne. Wskazuje się, że rozwiązanie to daje szeroki margines państwom stronom do przyjmowania w tym zakresie regulacji, które uznają za właściwe [Kendra, Bradshaw i Kabbouri 2017].Przechodząc do bardziej szczegółowej analizy BIT 2016, zgodnie z treścią zawartą w Preambule, głównym celem umowy o wsparciu inwestycji jest zasada balansu praw państw-stron, inwestorów oraz inwestycji. Podejście takie zostało poparte listą wymogów wysuwanych w stosunku do inwestorów, jak i do państw–stron. Chcąc wymienić klika z nich, na samym początku należy wspomnieć o obowiązkach państw, z których wynika, że mają one zgodnie z art. 17 podejmować działania mające na celu zwalczanie korupcji; zgodnie z art. 18 zobowiązane są gwarantować prawa człowieka oraz prawa pracowniczych. Z kolei inwestorzy zgodnie z art. 19, powinni dotrzymywać się zasad ładu korporacyjnego. Dodatkowo w art. 24 wprowadzono ogólną klauzulę, zgodnie z którą inwestor jest zobowiązany szanować prawo miejscowe, jak również do działania z dotrzymywaniem praktyk dot. odpowiedzialności społecznej. Ponadto inwestor ma zgodnie z art. 14 BIT dokonywać prognoz wpływu inwestycji na środowisko państw stron oraz na miejscową społeczność [Kendra, Bradshaw i Kabbouri 2017].BIT 2016 a przeciwdziałanie korupcjiSzczególny charakter nadano kwestiom zwalczania korupcji. Zgodnie z art. 17 państwa-strony zobowiązują się do podejmowania starań mających na celu zwalczanie i zapobieganie korupcji, w celu realizacji założeń BIT 2016. Z uwagi na zbalansowany charakter BIT 2016 należy wspomnieć, że z kolei inwestor jest zobligowany wprost w BIT 2016 do dotrzymywania się przepisów krajowych i wpierania w ten sposób walki z korupcją. W porozumieniu wprost wskazano, że inwestorzy są zobligowani do przeciwdziałania wręczaniu korzyści majątkowych funkcjonariuszom publicznym, członkom ich rodzin na etapie poprzedzającym inwestycje, w trakcie inwestycji i po jej dokonaniu.Uzupełnieniem powyższego rozwiązania jest art. 17 pkt. 3, który przewiduje, że zobowiązani są oni także do powstrzymania się od czynów zakwalifikowanych jako podżeganie, pomocnictwo lub porozumiewania się w celu popełnienia przestępstw korupcyjnych.Jednocześnie art. 17 w pkt. 4 i 5 reguluje, że w przypadku naruszenia tego rodzaju przepisów inwestor może podlegać odpowiedzialności karnej, zgodnie z obowiązującym prawem krajowym [Zugliani 2019: 762]. W rzeczywistości tworzy to podstawę do pociągnięcia godo odpowiedzialności karnej przed sądami powszechnymi Nigerii albo Maroka.Wspólny Komitet ds. Zapobiegania SporówBIT 2016 wprowadza organ w postaci Wspólnego Komitetu ds. Zapobiegania Sporów. Jest to nowatorskie rozwiązanie, które zakłada utworzenie mechanizmów pozwalających na uniknięcie kosztochłonnych i czasochłonnych postępowań arbitrażowych w sprawach sporów wynikłych w toku inwestycji.Zgonie z art. 26 BIT 2016, w skład Wspólnego Komitetu wchodzą osoby oddelegowane przez oba państwa. Celem nadrzędnym tego organu, jest kontrola nad wykonaniem postanowień porozumienia [Leon et al. 2017]. W związku z tym każda ze spraw będzie poddana wstępnej ewaluacji przez Wspólny Komitet. Strony BIT 2016 są zobligowane do podejmowania prób rozwiązania sporów wynikłych, w związku z inwestycją, na drodze negocjacji lub konsultacji [Polanco 2019:87-88].Idąc dalej, na podstawie art. 4 pkt. d, Wspólny Komitet ma na celu rozwiązywanie wszelakich powstałych trudności albo sporów dotyczących inwestycji, ponieważ na podstawie art. 27 BIT 2016 przed wdaniem się w spór każde naruszenie będzie analizowane przez Wspólny Komitet. Czynnikiem uruchamiającym procedurę, przewidzianym w art. 27 jest wystosowanie tzw. szczególnego pytania przez inwestora. Powinno ono określać trudności lub przeszkody napotkane w trakcie realizacji inwestycji, po czym Wspólny Komitet w terminie 90 dni, z możliwością wydłużenia tego okresu o kolejne 60 dni, zbada sprawę w celu przedstawienia potencjalnego rozwiązania. Co ciekawe całość postępowania odbywać się będzie za zamkniętymi drzwiami . Jest to szczególnie ważna cecha tej procedury z uwagi na sam charakter postępowania inwestycyjnego, które może potencjalnie budzić wiele społecznych kontrowersji i pozwoli na załagodzenie powstałych nieporozumień. Dopiero po skorzystaniu ze wspomnianego mechanizmu, w ciągu sześciu miesięcy od wniesienia pytania szczególnego, inwestor może wystąpić na drogę arbitrażu inwestycyjnego [Adenipekun 2018]. Termin sześciu miesięcy jest tzw. cooling off period – okres ochłonięcia i tradycyjnym instrumentem stosowanym w arbitrażu inwestycyjnym.Jednocześnie inwestor jest zobowiązany do wyczerpania drogi sądowej w państwie, w którym inwestycja będzie miała miejsce. Kładzie się akcent na to, że taki mechanizm ma prowadzić do zbalansowania relacji pomiędzy państwem a inwestorem i dać możliwość rozwiązania sprawy na poziomie prawa krajowego. Pojawiają się jednak głosy krytyczne, wskazująca na trudności związane dla przykładu z systemem sądownictwa w Nigerii, w którym postępowania sądowe ciągną się nawet do dziesięciu lat, co sprawia, że taki wyraz zbalansowanego podejścia może być czynnikiem powodującym nieskuteczność rozwiązań przyjętych w omawianej umowie [Bayo-Ojo 2018]. Z drugiej jednak strony państwa–strony chcąc przyciągnąć inwestorów, powinny dokładać starań do usprawnienia ojczystego systemu rozwiązywania sporów na drodze sądowej, aefektem ubocznym tego obowiązku, jest dążenie do polepszenia sytuacji np. systemu sądownictwa w państwie, w którym ma miejsce inwestycja.BIT 2016 a prawa człowiekaJednym z największych osiągnięć BIT 2016, jest zawarcie w nim regulacji dotyczących promowania praw człowieka.Już w preambule podkreślono rolę inwestycji zagranicznych przy wspieraniu praw człowieka i rozwoju obywateli. Wskazuje się, że powołanie się w Preambule na role inwestycji przy ochronie praw człowieka pozwala sądom arbitrażowym działającym na podstawie BIT 2016 na balansowanie interesów gospodarczych oraz kwestii dotyczących prawa człowieka [Zugliani, 2019:764] i tym samym pozytywnie wpływać na rozwój tak ważnego aspektu funkcjonowania każdego ze społeczeństw, jak respektowanie praw człowieka.Art. 15 w pkt. 5 zakłada obowiązek każdej ze stron BIT 2016 do zapewniania zaplecza prawnego, które będzie zabezpieczało prawa pracownicze. Obowiązek ten jest jednak obwarowany ograniczeniem w postaci zapewnienia tych podstawowych gwarancji w miarę możliwości państwa-gospodarza zważywszy na jego sytuację społeczną i gospodarczą [Zugliani 2019:764]. W rzeczywistości zapis taki może budzić pewne zastrzeżenia, ponieważ mimo wyrażenia dyrektywy promowania praw człowieka, uzależniono jej realizację od woli jego władz i w ten sposób staje się niebezpieczną furtką do nadużyć.Kolejny zapis, pośrednio dotyczący praw człowieka, to ochrona praw pracowników. Art. 15 pkt 2 zakłada, że państwa–strony nie mogą obniżać standardów pracy i praw pracowniczych w celu przyciągnięcia inwestycji, co więcej strony są zobowiązane do zagwarantowania realizacji praw sferze prawa pracy [Zugliani 2019:765].Niezwykle ważnym rozwiązaniem jest art. 15 pkt 6 BIT 2016, zgodnie z którym strony są zobowiązane do zapewnienia zgodności swego systemu prawnego z międzynarodowymi standardami ochrony praw człowieka [Zugliani 2019:765]. Trudno jednak wyobrazić sobie możliwość skutecznej kontroli nad wykonaniem tych obowiązków po stronie państwa, w którym ma mieć miejsce inwestycja. O ile w ramach inwestycji, realizacji tego rodzaju obowiązków może dochodzić sam inwestor, na drodze arbitrażu inwestycyjnego po pierwotnych wnioskach Wspólnego Komitetu, to w rzeczywistości trudno sobie jednak wyobrazić tego rodzaju sytuacje z uwagi na gospodarczy charakter inwestycji, jak również na pierwotne i naczelne założenie zapewniające zbalansowania instrumentów po stronie państwa i inwestora. Tym samym inwestor będzie faktycznie ingerował w sprawy wewnętrzne niezawisłego kraju. Państwo ma prawo kształtowania polityki społecznej i częstokroć ograniczenia wynikające z realizacji praw człowieka mogą mieć swój początek w globalnych trudnościach ekonomicznych, kulturowych itd. Wydaje się, że w rzeczywistości zapis ten ma być zachętą dla państw-stron do respektowania praw człowieka, w celu przyciągnięcia inwestycji i tym samym przepis ten ma służyć jako pewnego rodzaju bezpiecznik.BIT 2016 nałożył na inwestora, zgodnie z art. 18 pkt 2 oraz 3, obowiązek promowania praw człowieka na terytorium państwa, w którym ma miejsce inwestycja. Stanowi on, że inwestor jest zobowiązany do prowadzenia działalności w sposób, który zapewni wykonywanie praw pracowników oraz praw człowieka zgodnie z prawem i umowami międzynarodowymi, których stroną jest państwo, w którym ma miejsce inwestycja.Jak już wspomniano, BIT 2016 otwiera furtkę trybunałom arbitrażowym na to, ażeby mogły one analizować również kwestie dotyczące praw człowieka w ramach realizacji inwestycji [Zugliani 2019:765], co uznać należy za dodatkowy asumpt do promowania praw człowieka na terytorium Nigerii i Maroka.BIT 2016 a ochrona środowiskaDużo uwagi poświęcono w BIT 2016 kwestiom z zakresu prawa ochrony środowiska w ramach dokonywanych inwestycji. Umowa już w samej preambule wskazuje, że zrównoważony rozwój państw stron zakłada realizację zadań w “filarze środowiskowym”.Wyraz temu założeniu daje art. 13 zatytułowany “Inwestycja i środowisko”. Stanowi on w pkt 1, że prawa krajowe państw-stron dotyczące ochrony środowiska, jak również umowy międzynarodowe stanowiące o ochronie środowiska, odgrywają ważną rolę przy realizacji inwestycji. Innymi słowy, państwa są zobowiązane do dokładania należytych starań w celu realizacji zadań w sferze ochrony środowiska i działania te mogą podlegać kontroli składów orzeczniczych trybunałów arbitrażowych.Zgodnie z pkt 2 każda strona BIT 2016 ma prawo do uregulowania, kontroli oraz ścigania działań dotyczących naruszenia ustawodawstwa o ochronie środowiska. Rozwiązanie takie podkreśla, że państwa-strony są zobowiązane do dostosowywania swego ustawodawstwa do potrzeb, które stawia rzeczywistość, a które mają na celu ochronę środowiska. Co więcej, mają one prawo i obowiązek do ścigania na drodze prawnokarnej lub administracyjno–prawnej czynów, które stanowią naruszenie ustawodawstwa o ochronie środowiska.Idąc dalej, punkt 4 art. 13, jest klauzulą generalną, która zakłada, że umowa nie może być podstawą do ograniczenia działań ze strony państw – stron na rzecz realizacji zadań z zakresu ochrony środowiska. Zapis ten jest odpowiedzią na zarzuty wysuwane w stosunku do międzynarodowego prawa inwestycyjnego i arbitrażu inwestycyjnego, szczególnie w państwach Afryki. Dosyć często tacy inwestorzy, jak korporacje międzynarodowe mogą wywierać presję na państwo, w którym ma miejsce inwestycja w celu uzyskania lepszych warunków inwestycji, co może dziać się kosztem środowiska i miejscowej społeczności zamieszkałej na terytorium, gdzie ma miejsce inwestycja. Może to nieśćdalekosiężne konsekwencje dla obywateli danego kraju.Dodatkowo, na podstawie z art. 14 pkt. 2 inwestor przed dokonaniem inwestycji jest zobowiązany do przedstawienia wstępnej prognozy oddziaływania na środowisko oraz społeczności państwa, w którym dokonana ma być inwestycja. W art. 18 określono, że inwestor powinien m.in. dotrzymywać ustanowionego planu środowiskowego, pracowniczego itd. [Gazzini 2017].Z kolei art. 18 w pkt 3 nakłada na inwestora obowiązek dotrzymywania praw ochrony środowiska zgodnie z prawem i umowami międzynarodowymi obowiązującymi na terytorium państw, w którym ma miejsce inwestycja.PodsumowanieProgresywny charakter BIT 2016 polega na tym, że nie jest on jedynie instrumentem służącym ochronie inwestycji, ale w założeniu powinien walnie przyczyniać się do tego, ażeby inwestor był również współodpowiedzialny za kwestie środowiskowe, społeczne, ochronę praw człowieka oraz walkę z korupcją w Nigerii i Maroku. [Gazzini 2017]. Daje to solidne podwaliny do usprawnienia systemu samego państwa oraz wywieranie pozytywnej presji ze strony inwestora na państwo, w którym ma miejsce inwestycja.Idąc dalej, państwa chcąc wyeliminować jeden z najbardziej krytykowanych aspektów inwestycji zagranicznych i arbitrażu inwestycyjnego przewidziały gwarancję, że każde z państw–stron zachowają pełne prawo tworzenia swojej polityki społecznej poprzez działalność ustawodawczą w ramach dokonywanej inwestycji [Gazzini 2017]. Jest to asumptem do tego, ażeby rządy dbały o zrównoważony rozwój społeczeństw i gospodarek nie nadając prymu inwestycjom zagranicznym.Podkreśla się również, że mimo wprowadzenia zapisów dotyczących ochrony środowiska oraz ich sformułowanie pozwala na dużą swobodę interpretacyjną ze strony państw–stron [Gazzini 2017], a co za tym idzie może prowadzić do rzędu nadużyć, przed którymi międzynarodowa umowa o ochronie inwestycji ma chronić. Idąc dalej, jest to również wyłam od naczelnej zasady zbalansowania stron.Rozwiązaniem, które jest dwojako oceniane, jest utworzenie Wspólnego Komitetu. Regulacja dotycząca tego organu budzi pewne wątpliwości, ponieważ nie przewidziano jakie skutki prawne będą miały wyniki pracy Komitetu [Leon, Cannon i Naish 2017]. W rzeczywistości może to być pewnego rodzaju instrument zastępczy dla arbitrażu inwestycyjnego, podobny do rozwiązań funkcjonujących w sytuacjach, gdy państwa nie mają BIT. Inwestor w takim przypadku ma jedynie możliwość zwrócenia się o pomoc do odpowiednich organów swego państwa w celu podjęcia zabiegów dyplomatycznych albo też bezpośrednich negocjacji z państwem, w którym ma miejsce inwestycja. W tym stanie faktycznym wydaje się, że jest to nieco niedopracowany instrument, który ma jednak ogromny potencjał, ponieważ po doprecyzowaniu usprawni środowisko inwestycyjne w państwach– stronach BIT 2016. Wskazuje jednak, że w aktualnym kształcie pozwala on na polityzację postępowania inwestycyjnego, chociażby z uwagi na fakt, że członkami Wspólnego Komitetu, w tym przypadku są przedstawiciele państwo, w którym ma miejsce inwestycja i może ono za ich pośrednictwem dążyć do tworzenia przeszkód dla rozpoczęcia sporu w ramach arbitrażu inwestycyjnego [Leon, Cannon i Naish 2017].Słusznym wydaje się argument, że takie podejście wypacza możliwość rozwiązywania sporów na drodze arbitrażu inwestycyjnego. Zakłada on apolityczność i brak zależności rozpoczęcia procesu wszczynania postępowania od państw, w którym ma miejsce inwestycja [Gazzini 2017].Aspekt dotyczący możliwości pociągnięcia do odpowiedzialności inwestora przed sądami państwa, w którym ma miejsce inwestycja, jest rozwiązaniem będącym realizacją zbalansowanego podejścia do stosunków inwestycyjnych, co ma duże znaczenie w przypadku, gdy inwestorem są międzynarodowe korporacje [Gazzini 2017].Nie podlega wątpliwości, że innowacyjne podejście Maroka i Nigerii są wyrazem poszukiwania ulepszonej wersji BIT, która bierze pod uwagę nie tylko tradycyjną ścieżkę ochrony inwestora, ale i kwestie środowiskowe i społeczne państwa, w którym ma miejsce inwestycja. To samo dotyczy możliwości odpowiedzialności inwestora, w tym również i karnej przed sądami krajowymi, co może być czynnikiem stymulującym do dostosowywania się do ustawodawstwa krajowego [Gazzini 2017].BIT 2016 reguluje obowiązki inwestora względem terytorium państwa, w którym ma miejsce inwestycja na poziomie przed jej dokonaniem, w trakcie jej realizacji, jak również po jej zrealizowaniu. Podkreślenie obowiązków inwestora jest największym osiągnięciem analizowanej umowy, ponieważ dotychczas tego rodzaju umowy międzynarodowe określały jedynie obowiązki państwa, w którym ma mieć miejsce inwestycja. W ten sposób BIT 2016 zapewnia, że państwo, w którym odbywa się inwestycja, uzyska korzyści nie tylko doraźne, ale i perspektywie długofalowej [Nweke-Eze 2017].Pozytywnym efektem ubocznym jest fakt, że BIT 2016 może być znaczącym bodźcem do zmian ustrojowych w państwach stronach w celu przyciągnięcia inwestycji na podstawie BIT 2016.BibliografiaAdenipekun A. (2018), How Soon is Too Soon to Activate ISDS? The Nigeria-Morocco BIT Solution to Hasty Arbitration, Kluwer Arbitration Blog, źródło: http://arbitrationblog.kluwerarbitration.com/2018/06/13/soon-soon-activate-isds-nigeria-morocco-bit-solution-hasty-arbitration/ dostęp: 1.09.2020.Alonso M. El H. (2019), African Dynamism: Morocco as a Potential Hub for International Arbitration”, Kluwers Arbitration Blog, źródło: http://arbitrationblog.kluwerarbitration.com/2019/06/04/african-dynamism-morocco-as-a-potential-hub-for-international arbitration/#:~:text=In%20conclusion%2C%20in%20view%20of,a%20hub%20for%20international%20arbitration. dostęp: 05.09.2020.Bayo-Ojo B., (2018), Morocco-Nigeria BIT: A Departure Or More Of The Same?, Mondaq, źródło: https://www.mondaq.com/nigeria/inward-foreign-investment/765460/morocco-nigeria-bit-a-departure-or-more-of-the-same dostęp: 19.08.2020.Gazzini T. (2017), Nigeria and Morocco Move Towards a “New Generation” of Bilateral Investment Treaties, Investment Treaty News, źródło: shorturl.at/qBEP0 dostęp: 1.09.2020Gazzini T. (2017), The 2016 Morocco–Nigeria BIT: An Important Contribution to the Reform of Investment Treaties, Ivestment Treaty News Issue 3. Volume 8. September 2017 źródło: https://www.iisd.org/system/files/publications/iisd-itn-september-2017-english.pdf dostęp: 1.09.2020.Gilg J.Y. (2015), Morocco: The new gateway to Africa , źródło: https://iclg.com/alb/5543-morocco:-the-new-gateway-to-africa dostęp: 15.08.2020Kendra T., Bradshaw R., Kabbouri I. (2017), The Morocco-Nigeria BIT: a new breed of investment treaty?, November 16, Practical Law Arbitration Blog, źródło: http://arbitrationblog.practicallaw.com/the-morocco-nigeria-bit-a-new-breed-of-investment-treaty/ dostęp: 02.09.2020.Le Bars B., Le Bars L. (2018), The Evolution of Investment Arbitration in Africa, Global Arbitration Review, źródło: https://globalarbitrationreview.com/benchmarking/the-middle-eastern-and-african-arbitration-review-2018/1169359/the-evolution-of-investment-arbitration-in-africa#endnote-003 , dostęp: 10.09.2020.Leon P., Cannon A. Naish V., Reevesis E. (2017), Is the recently signed Morocco-Nigeria BIT a step towards a more balanced form of intra-African investor protection?, źródło: https://www.lexology.com/library/detail.aspx?g=30572197-6f57-4f2b-a3c1-692ba2bb46be dostęp: 03.09.2020.Martins J.H.V. (2017), Brazil’s Cooperation and Facilitation Investment Agreements (CFIA) and Recent Developments, Investment Treaty News, źródło: https://www.iisd.org/itn/2017/06/12/brazils-cooperation-facilitation-investment-agreements-cfia-recent-developments-jose-henrique-vieira-martins/ wejście: 10.08.2020 r.Naud T., Sanderson B., Veronelli A.L. (2019), Recent Trends in Investment Arbitration in Africa, Global Arbitration Review, źródło: shorturl.at/fwBH6 dostęp: 12.09.2020.Nweke-Eze S. (2017), BIT between Morocco and Nigeria – A Bold Step in the Right Direction?, Kluwer Arbitration Blog źródło: http://arbitrationblog.kluwerarbitration.com/2017/06/22/bit-morocco-nigeria-bold-step-right-direction/ dostęp: 28.08.2020.Onyema E. (2018), Rethinking the Role of African National Courts in Arbitration., Kluwer Law International.Polanco R. (2019), The Return of the Home State to Investor-State Disputes Bringing Back Diplomatic Protection?, Investment Treaty News, źródło: https://cf.iisd.net/itn/2019/04/23/the-return-of-the-home-state-to-investor-state-disputes-bringing-back-diplomatic-protection/ dostęp: 6.09.2020.Subedi QC S. P. (2020), International Investment Law: Reconciling Policy and Principle, Hart Publishing https://icsid.worldbank.org/resources/rules-and-regulations/convention/overview dostęp: 01.09.2020UNCTAD (2020),World Investment Report 2020:International Production Beyond the Pandemic, OECD Publishing, Paris,źródło: https://doi.org/10.18356/920f7642-en, dostęp: 15.09.2020.Zugliani N. (2019), Human Rights In International Investment Law: The 2016 Morocco–Nigeria Bilateral Investment Treaty, International and Comparative Law Quarterly, 68(3), ss. 764-766.[1] Doktor, LL.M. Uppasalla Universitetet; Asystent, Wydział Prawa i Administracji, Uniwersytet Jagielloński. ORCID:0000-0001-5314-5906[2] Teksty dostępny pod poniższym linkiem: https://investmentpolicy.unctad.org/international-investment-agreements/treaties/bilateral-investment-treaties/3711/morocco---nigeria-bit-2016- dostęp: 04.09.2020[3] Więcej: https://www.reuters.com/article/nigeria-pipeline-morocco-idUSL8N1DY007 ; https://www.reuters.com/article/morocco-fertilizers-idUSL8N2E25X0[4] Jest to Konwencja, która wprowadza najdalej idące konsekwencję dla państw sygnatariuszy, chociażby poprzez fakt, że wyroki wydane przez Trybunały ICSID automatycznie stają się częścią systemu państw stron.[5] Międzynarodowe Centrum Rozstrzygania Sporów Inwestycyjnych („ICSID”).[6] Zjawisko to ma formę zapisów o tak zwanych klauzulach stabilizacyjnych zamrażających ustawodawstwo państwa, w którym ma miejsce inwestycja w stosunku do konkretnego inwestora albo też w postaci presji ze strony inwestora dotyczącej braku działań ustawodawczych w konkretnych sferach funkcjonowania państwa – gospodarza.

`