Słynąca z uprawy kawy, konfliktu z sąsiednią Erytreą, która odebrała jej dostęp do morza, ortodoksyjnego podejścia do religii, która penalizuje homoseksualizm oraz łamanie bezmięsnego postu, Etiopia należy do najbiedniejszych państwa w Afryce. Tymczasem najmłodszemu premierowi w Afryce, obecnie 42-letniemu Abiy Ahmed Ali, zostaje przyznana Pokojowa Nagroda Nobla w 2019r.Na obszarze 1.1 mln km² zamieszkuje 108 mln osób[1], choć szacunkowe dane dla Etiopii nie są w stanie na bieżąco uwzględniać skutków nadmiernej śmiertelności z powodu AIDS, jednej z większych na świecie śmiertelności niemowląt, a przez to i niższego tempa wzrostu populacji. Ponad 80% ludności mieszka na obszarach wiejskich, nierozwiniętych technologicznie, które są często nawiedzane przez klęski żywiołowe z suszami i szarańczą na czele. Pogłębiająca się degradacja środowiska, w tym wyjałowienie pól uprawnych, zwiększa i tak ogromną już podatność na niedobory żywności.Etiopczycy stanowią wielonarodowościowe i wieloreligijne społeczeństwo. Spośród licznych grup etnicznych, wywodzących się bezpośrednio od danych plemion, trzy główne grupy to Oromo (34,9%), Amhara 27,9% oraz Tigray 7,3%. Połowa populacji należy do Etiopskiego Kościoła Ortodoksyjnego Tewahedo,[2] 30% wyznaje islam, a 22% odłamy protestantyzmu. Napięcie między poszczególnymi grupami jest wysokie, nad czym nie tylko nie umieją zapanować władze tego demokratycznego państwa, ale także używają bratobójczej nienawiści do swoich politycznych celów. Podobnych metod używali kolonizatorzy, najpierw pod koniec XIX w. Włosi, a od 1941 Brytyjczycy, którzy choć de iure nie stanowili władzy w Cesarstwie Etiopii, to swoimi dyplomatycznymi działaniami doprowadzili do umocnienia pozycji Cesarstwa w regionie. Efektem tego było przyznanie przez ONZ Erytrei pod zarząd Etiopii, jednak z gwarancją jej autonomii. Walki partyzanckie, zamachy stanu miały miejsce zarówno w głównej części Etiopii, jak i Erytrei, która uzyskała niepodległość dopiero w 1993r., co bynajmniej nie skończyło krwawej granicznej wojny. W wyniku rewolucji 1974r., podczas brutalnego reżimu DERG[3], zdetronizowano cesarza, zwiększyły się separatystyczne żądania kolejnych części państwa, a sympatia z komunistycznymi państwami doprowadziła do wojny domowej oraz „czerwonego terroru 1977–1979”[4].Od czasu uchwalenia nowej konstytucji w 1987 r. zaczęto wprowadzać demokratyczne zmiany w Etiopii, choć jedynie instytucjonalnie, de iure. De facto jednak przemoc wśród niezliczonych grup etnicznych, wewnętrzny i międzynarodowy handel kobietami i dziećmi oraz nieuznawanie centralnego rządu w Addis Abebie stanowią przyczyny nieustających konfliktów militarnych. Wiele rejonów posiada własne bojówki, które próbują wywalczyć autonomię. Najnowszym przykładem aktów terroryzmu jest masakra setek cywili w połowie listopada 2020r. w rejonie Tigraj, gdzie oddziały Frontu Wyzwolenia Tigrajczyków walczą z federalnym rządem Etiopii, której to wojsko pacyfikuje rebeliantów. Używanie cywili jako tarczy, wzajemne zarzuty łamania praw człowieka czy korupcji na szczeblu państwowym oraz dotacji zza granicy to argumenty padające z obu stron konfliktu.dr Joanna SiekieraFaculty of LawUniversity of Bergen, Norwayhttps://www.uib.no/en/persons/Joanna.Siekiera[1] https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/et.html (26.11.2020)[2] Por.: https://misyjne.pl/misja/etiopia-po-ponad-cwierc-wieku-zjednoczyly-sie-dwie-galezie-kosciola-etiopskiego/ (26.11.2020)[3] Dyktatura wojskowa w latach 1974-1984, z ang. Provisional Military Government of Socialist Ethiopia.[4] ZSRR, Kuba oraz NRD wspierały finansowo, w tym militarnie, wojnę domową oraz wojny m.in. z sąsiednią Somalią. Więcej na ten temat zob.: W. Malendowski (red.) Zbrojne konflikty i spory międzynarodowe u progu XXI wieku: analiza problemów i studia przypadków, Wrocław 2003, s.228-230.Zdjęcie: C.C. via Flickr
